ارز دانشجوئی با قیمت دولتی خوب یا بد؟
 |
| اصل عکس از مطلب زیر برداشته شده چگونه ارز دانشجوئی دریافت کنیم؟ |
اینکه آیا باید ارز دانشجوئی با قیمت ارزان دولتی در اختیار دانشجویان خارج از ایران قرار داده بشه یا نه، بحصی است که در گوگل پلاس خیلی در موردش صحبت شده. در لینک زیر می توانید نظرات مختلف را ببینید.
این بجث از آنجائی شروع شد که تعدادی از دانشجویان ایرانی مشغول به تحصیل در خارج از ایران طی نامه ای خواستار ادامه پرداخت ارز ارزان دانشجوئی شدند (متن نامه). در این نامه مطلب طوری نوشته شده بود که به تنهائی صدای خیلی ها را درآورد. یکی از کاربران پلاس دراین مورد توضیحاتی داده که پیشنهاد میکنم برای آشنائی بیشتر با موضوع آنرا بخوانید. البته کل مطلب را هم در پائین این نوشته آورده ام که اگر دسترسی به پلاس ندارید بتوانید آنرا بخوانید.
اما نظر اینجانب را اگر خواسته باشید:
واقعیت اینه که بدلیل پائین بودن قیمت ارز در سالهای گذشته تعداد زیادی از خانواده های ایرانی تصمیم گرفتند که فرزندانشان را بفرستند خارج تا درس بخوانند. اوایل که آمده بودم فرانسه وقتی زندگی دانشجوئی در فرانسه را با یک دانشجوی مجرد دانشگاه آزاد در تهران مقایسه میکردم، متوجه شدم که من هزینه کمتری را نسبت به فرد مشابه در تهران میپردازم. تنها دلیلش این بود که قیمت ارز برخلاف تورم موجود در ایران پائین نگه داشته شده بود.
متاسفانه این قیمت پائین ارز باعث شده که بسیاری از مردم روی آن برنامه ریزی کنند و الان که شوک به بازار وارد شده زندگی خیلی ها بهم ریخته. ظاهرا افرادی در بدنه قوه مجریه علاقه زیادی به شوک درمانی دارند و برای همین بجای کم کم بالا بردن قیمت ارز تصمیم گرفتند که یک شبه جبران همه سالهای گذشته را بکنند.
اما در مورد اینکه آیا باید این سوبسید داده بشه یا نه؟ نظر شخصی من اینه که نباید داده بشه. برای اینکه مردمی که در ایران زندگی میکنند بیشتر به این ارز ارزان نیاز دارند. دانشجوئی که در خارج از ایران زندگی میکنه می تونه کار کنه و درآمد ارزی داشته باشه و تا اندازه ای زندگی خودش را تامین کنه هرچند کار سختی هست. اما کسی که در ایران هست، هرچقدر هم کار کنه نمی تونه با رشد قیمت ارز رقابت کنه برای اینکه درآمدش به ریال هست.
در مورد محتوای نامه ای که برای ادامه سیاست پرداخت سوبسید برای ارز دانشحوئی نوشته شده (از گوگل پلاس)
اعتراض‌های دانشجویان ایرانی که خارج از ایران درس می‌خوانند به شایعه‌ی قطع دلار دولتی بیش از آن حد مسخره است که بتوان درباره‌اش منطقی صحبت کرد. هیچ ملاکی وجود ندارد که چرا آن‌ها باید حق داشته باشند از این دلارها استفاده کنند و مثلاً دانشجویان ایرانی یا کلاً بقیه‌ی ایرانی‌ها از چنین حقی محروم باشند. مگر دانشجوی ایرانی می‌تواند لپ‌تاپ و کتاب و موبایل و ماشین‌حسابش را با دلار دولتی بخرد؟ مگر اجاره‌ی خانه و قیمت خوراک و پوشاک به دلیل نواسانات ارزی بالا نرفته است؟ چرا فکر میکنند آن‌ها باید از یک رانت اضافه استفاده کنند؟ برای اینکه پولدارتر بوده‌اند و توانسته‌اند بروند خارج درس بخوانند؟
از این مسخره‌تر متن پتشینی است که درست کرده‌اند. البته کلی قضاوت نمی‌کنم، اما دوست دارم فرض کنم آن‌هایی را که در این مدت از مردم داخل ایران می‌خواستند که جسوتر باشند و حکومت را به رسمیت نشاسند و اعتصاب کنند و «هزینه بدهند» و حالا، هنگامی که لازم نیست هزینه بدهند، بلکه فقط هدیه‌ی جمهوری اسلامی‌شان قطع شده نامه‌شان پر شده از «مقام معظم» و «جناب آقای دکتر» و «سفیران فرهنگی» و «غربی که گرگ گرسنه شده» و «مبارزه با تحریم» و کسب علم و بازگشت به میهن و این اراجیف.
چندین سال با هزینه‌ی مردم ایران در ایران تحصیل کرده‌اند و حالا مهاجرت کرده‌اند و بی‌شک کم‌تر از ده درصدشان قصد بازگشت دارند و هنوز انتظار دارند که از جیب مردم ایران بخورند؛ آن هم در اوضاعی که بقالی‌ها هم روی اجناس‌شان قیمت نمی‌زنند، چرا که فردا قیمت دیگری دارد.
جدا از این افاده‌های طبقاتی این نامه حال به‌هم‌زن است. «ما که نخبه بودیم و توانستیم بیاییم خارج درس بخوانیم» «مایی که اگر برگردیم ایران را آباد می‌کنیم» و این توهم الیت بودن با عبارت‌هایی مثل این بدجوری تناقض دارد: «ما اعتقاد داریم که حتی اندیشه‌ی قطع ارائه‌ی ارز دانشجویان در شرایط اقتصادی و ارزی فعلی ایران، فاجعه‌ای تاریخی و جبران‌ناپذیر است و به مانند قطع مستمری بازنشستگان تلقی می‌شود.» جدا از کلمه‌ي «فاجعه» باید به نویسندگان و امضاکنندگان این نامه تذکر داد که مستمری بازنشستگان، بر خلاف دلار ثلث قیمت شما، از حقوق آن‌ها در طول سی سال کار کم شده است و حالا همان پول را پس می‌گیرند. شما که الیت هستید و اراده بکنید ایران آباد می‌شود و تحریم‌ها را «دور» می‌زنید، بهتر است درباره‌ی قراردادهای کاری و بیمه و اینا هم کمی چیز یاد بگیرید. بعداً که به مام میهن برگردید و بخواهید دور بزنید و آباد کنید به دردتان می‌خورد.
واقعاً چرا باید یک شهروند ساکن ایران، بدون اینکه بخواهد، هزینه‌ی تحصیل کسی را بدهد که هیچ تعهدی به بازگشت به کشور و کلاً هیچ کار دیگری در ازای این هدیه ندارد؟
نظرات
ارسال یک نظر